Hayatım hakkında karanlık sözler yazıyorum.
Kendimi çöpe atıyorum,
Beni sevmediğinizi iyi bilmiyorum, her şeyden vazgeçtim.
O kadar yoruldum ki insanların kötü taraflarını tanımaktan.
Bitap düştüm iyilik yolunda kötülük ile karşılık almayı.
Ben, kıl payı kaçırılmış her şeyin arkasında bıraktığı o kederle izliyorum feleği.
Dışarıda bir çiçek bahçesi kadar güzel yüreğimde çiçeklerden gökkuşağının renklerinden mezarlık yapmışım kendime.
Dışarıda umut kelebekleri saçıyorsun yüreğinde, umutları toprağa gömüyorsun.
Karanlık sokaklar, ağır, ağır yürüyorum. Büyük bir dehliz içinde bir anda karanlık sokaklar gözyaşlarım ile aydınlatıyor.
Boğazımda düğüm, düğüm söylenmemiş sözler.
Bunca yük onlarca düşünce cam kırıkları misali beynimin içinde acıyor.
Yenilgiler üstüne yenilgiler yaşıyorum. Doğrulmuyor kırık mahzur gönlüm.
En meşhuruyum kaybedenlerin. Acı bir yankı kırık gönlümde gecenin zifiri karanlığının seromonisidir.
Gitmeler var içimde gidemiyorum,
Gidememeler birikiyor içimde .
En güzel gidemeyeni benim, bu gidemeyenlerin şehrinde…