AKIL KONUŞUYORDU

Beklemek diye imza attı ozan,
Kalabalığın hain ölümüne,
Burnunu tıkayarak girdi.
Herkes ölmüştü sanki,
O dirilmeyi beceremedi.

Her geçen arabada farklı hayat,
Bambaşka günahlar şeytani.
Yarının bomboş misali,
Bu zamandan kurtulduğunu sanar insanlar,
O dirilmeyi beceremedi.

Beklemek diye bir şey var,
Aynı başımın üstünde kuşlar uçarken,
Tomarla faydasızlık,
Ve bir tomar yol giderken,
Herkes bu zamandan gereksiz.

Dolacak boşluğa beklemek,
Belki günü unutmuşum,
Şimdi bambaşka zamana gideceğim.
Ya işte böyle bu işler,
Madem öyle işte böyle.

Kaçta kalkacak ölüm?
Uzun, uzun giderken
Ve rengim kaçınca.
Durak, durak zamandan geçenler,
Beklemek yakalı insanlar.

O soğukta çiçek satanlarda var,
Her şeye muhalif olanlarda.
Doğruyu hâlâ bulamamış,
Yanlışı çabuk kabullenmiş insanlar,
Güneşin rengi de başka.

Of beklemek o denizin üzerinde kuş,
Sebepsiz kalabalıklar,
Ki hepsi huzuru arıyorlar,
Bu güne şükretmeli,
Bir, iki, üç...

Sonraki zamanda başkaları gelecek,
Arada bende kaynıyorum.
Hâlâ arayıştayım,
Dualarım uzak,
Karşımda ki amca kadar umutsuzum dünyaya.

Otobüs sesleri güneşe gidiyor,
Göz göze geldik sıkıntılarla,
Amcayla göz göze,
Yine biri biniyor hiçliğe,
Yine loş gönüller.