BİR DEĞİL İKİ

Gözyaşlarım beni terk ediyor
Ruhum yangın yeri
-Sıcaktan olmasa gerek- terliyorum,
O da beni terk ediyor.
Tam da ihtiyacım olduğu zaman. Belki de budur en iyisi. -Sanmam-
Ne denli yanımda olsan da yakın bulunmaman
Yazık ki budur tercihi.
Yangını birkaç damla tuzlu su mu söndürecek efendim?
Belki sadece yardımcı olur.
Çaresizlik, ona da inandım, güvendim.
Bir ümit ışığı sanki
Ya”z”a yakıla bekledim…
Ki hiçbir şey yoksa bile problem olabilmek için
Diyelim bir kırık için yara bandı Diyelim bir şehrin yok elektriği, mumlar
Diyelim bir cenaze için tabutun kalitesi…
Ya da bu son tesellisi, fakat nihayet bugündür
Nasıl anlamsız geliyorsa bir gemi
Bizim kavuşacağımız gün dündür
Ne diyorduk: Evet, gemi!
Her nasıl gelirse gelsin.
Gelsin yeter, bizim için
Bir selam vermesi yeterli.
“Sevmeye hayır” ölüm bu çağının
Bu sözler mi nedir susmak bıçağın
“Âmin” denilen her sesteki duânın
Kabulü ne zamandır Ya Rabbi?
Öyle yaşanmışlıklar kaldı ki gerimizde
Yine de beraberiz bir zihinde
Ne kadar kırılsak hatta küssek de
“Cellatın mezara bıraktığı çiçek yeşertir merhameti”
Gündüzü bir panik almış gidiyor
Nereye diye soran yok aslında
İki dakika tutup da birini
“Git şimdi, sakın kusura ‘kalma'”
Birer mızrak ki uyku gözlerimde
Mapus duvarlarını tutuyor dikenli tellerle
Kapasam da olacak gibi değil fakat
Kırabilir miyim bir daha kilidi tumturaklı sözlerle
Eski bir şiir kokuyorsun sen
Antika sayılır bir hüznün aynası gibi
Aynanın arkasını bir görebilsen
Bu bir değil, iki; hiç”bir” olmadı, çıkan iki…