HER FEDAİ ANLAR

Bir zamanlar çocuktuk. Bir rüzgar alıp savurdu. O masum eda gülüşlerimizde kaybolurduk. Her dizimiz kanadığında üfleyerek geçeceğini zannettiğimiz anda kalmak ne güzeldi. Tozu dumana katıp hiçbir şey olmamış gibi devam etmek, yastığa başını koyduğunda yorgunluktan başka birşeyin olmaması ne güzeldi. Doğayı, kediyi, köpeği, kuşları sevmekti belkide sevgi, koruyup kollamaktı, savunmaktır. Uçurtmalar uçardı yüreğinde sonbaharda çiçekleri solup gitsede, hayallerini resimlere, kaleme, kaldırımlarda taşlara gökyüzüne dökerken şimdiyse sigara kağıdının tütüne sarmak neyine… Bir önemi yok ki hayatın olsun. Bir film gibiydi anılar, kanabilirim yalanlara aradığım doğruluk ve dürüstlük… Belirdi geçmişin izleri kafam dağınık ve bulanık, göremiyorum tüm gerçekliğiyle hakkı arayanı, bunu anlayabilmek ayrı bir incelik ister. Alacak verecek meselesi olsaydı benden çok şey giderdi. Kafamda sesler çok, içten bakınca sevenim çok yakından görünce kimsem yok. Saatleri sayamam, yalakalık edemem oynuyoruz bu hayatı kimi iyiyi kimi kötüyü sanırım bende ölüyü… Uzun süre daldım düşüncelere çıkamadım yine bu labirentten bir el uzatırsam kırbaçlayıp geri atmak isterler maalesef insanlık böyle tükenmez döngüde… Gücendim söylediklerinden anlam veremedim yaptıklarından, her fedai anlar geri dönemeyeceğini, anksiyete, endişeyle kısır döngü içinde duygu dolu bozukluğa kapılır. İşte kumpas bu tuz basarlar yarana, itaat edemediğin cahile laf kalabalığına dalaşırsan… Fayda etmiyor artık başa çıkamıyorum onlarla, elimi taşın altından çekiyorum ah bana yapılanlar varya o benim yüklerimdi. Dik durmam lazım sırtımda taşıdıklarımı dökmek gerek ya yıkılırsam ya devreleri yakarsam, herşeyi mahveden olursam, kabullenemem olanları affedemem beni karanlığa gömenleri, affedemem kalbimi ateşe verenleri, affedemem beni acıya maruz bırakanları…