LORA’YA MEKTUPLAR 2

İçeri girdiğim evin penceresini açtım az önce. Az önce yerine, az evvel diye ifade etmek daha güzel olabilirdi. Lora belki de bazı şeyler bilinmemeli. Bütün peygamberlerden özür dilerim, kaburgam ev olmuyor artık. Usulca pencereyi kapattım ve dışarı doğru yıkık kırık adımlarla süzülerek çıkmaya koyuldum. Kendimden uzaklaşırken öldürdüğüm büyük saksı çiçeklerine gücendim. Lora’ya da gücendim! Derin ve müsrif bir mutsuzluğun ıslık sesleri, parmak uçlarımdan şakaklarıma kadar çınlarken kangren olan sözcüklerle aniden düşlere daldım. Düşlerimde bir yol gördüm. Yürümek istedim…
Yolun başlangıçında benliğimin etrafında gezinen ruhumun sessizliği huzur verici gibiydi. Lakin yinede adımlarım boşa çıkmasın diye sağlam basıyorum yere. Yavaş yavaş yürüdüm. Düşlerim kimsesizler bahçesi gibi, ama yine de okyanustan daha büyük bir bahçe gibi. İçeriye girmeye korkuyorum. Nelerle karşılaşacağımın farkında olmadan. Korkuyorum: Ya insanlar burda da var ise. Lora, Lora… Sende burda var mısın?
Travmalarımız bile sınıfsal. Bu doğanın dengesini bozacaklar gibi… ( Hissediyorum)
Hislerim çok mu kuvvetli Lora . Benimle konuşmanı istiyorum. Bana her şeyi anlatmanı istiyorum. Benimle konuş. Bağırmak istiyorum. Söyle bana, dur dinle bak üşüyorsun. İnsanları anlat, hayvanları anlat, gökyüzünü anlat, her şeyi…
Lora..!
Uyandım…
Bu gezegenin içerisinde olduğum kadar düşlediğimden daha fazla yalnızım. ( Neden )
Tanrım..! Neden.?
Lora bile benden gitmiş ise…
Sevmeyi unutmuşum belki de sevilmeyi de.
Belki de duygularım köhneleşmiş Lora.
Sen yinede gel sar beni gidelim
Kapadokya olur mu?
Uçan balonların içinde özlem duygularımızı sevişme ile bitiririz . Gel ve bırakma hiç kendimi …
Düş bayramının ilk saatlerinde hüzünlü camilere öykünürdüm. Adem ve Hava’nın lanetine nedamet getirdim. Boncuk dizdim, bol bol su içtim. Ümit burnundan geçerken uğradığım yoksul sahillere uykumu bıraktım. Merhaba Lora, afrodizyak kokulu çiçeklere küsmüşsün. Lora kapıyı kapatmayı unutma. Kapıyı kapattım.