Açtığım her pencereden kanadı kırık bir kuş girdi gönül evime. Yaşıyordum ve yaşadığımı zannediyordum. Belki de benim açımdan yaşamak her defasında gönül penceremde duran kuşların umudu olmaktı. Onlar umud ettikçe yaşama karşı olan bütün heveslerim kanatlanıp uçuşuyor. Var olmak, her gün açılan göz kapaklarımızdan mı ibarettir? Var olduğumu hissetmeden geçirdiğim bütün günlerimi çöpe atacağım. Bir gün mü yaşadım bir ay mı on yıl mı? Ne kadarsa toplayacağım. Topladığım yaşanmış günlerimi tek tek gözden geçireceğim. Kötü günleri iyi günlerimden ayırdıkça kalbime doğru hafif bir mutluluğun süzüldüğünü hissedeceğim. Sonra bir gün belki de bir akşam vakti hislerimi de günleri mi de askıda eskiyen bir hırka gibi üzerime giyip çıkacağım…
Editör Yorumu: Sevgili Aslı kaleminize sağlık. 🙏