ÖLÜM ve GÖLGELERİN SENFONİSİ

İnsanların karamsar yanı, acıları ardındaki gölgelerdir. Ne kadar saklamaya çalışsak da onu, orda kalmaya devam edecektir. Ki saklamaya niçin ihtiyaç duyalım ki sonuçta o da bizden bir parça. Ne boş çaba! Hayatın gerçekleriyle yüzleşmeli oysa. Karamsarlık bir noktaya kadar gerçekçiliğin ta kendisidir. Fakat bu çaba hepimizde var. İyi yaşıyormuş gibi görünmek sonbaharda yapraklarını döken bir ağacın “bakın hâlâ dallarım duruyor” demesi gibi bir şey. Hayat yolunda yanımızda bizimle birlikte yürüyen arkadaşlarımız, dostlarımız, sevgilimiz, kardeşimiz, annemiz, babamız -kimi istisna durumlar hariç- yani sevdiğimiz tüm insanlar bizi tek tek bırakıp gidince arkanızı döndüğünüzde gördüğünüz: Hâlâ sizinle yürüyen tek şey gölgeniz olacak. Ona sahip çıkın. İnsanı yaşama bağlayan şey nedir peki?İnsanı yaşama bağlayan hiçbir şey yok. İsterseniz şimdi kalkıp buna son verebilirsiniz. Hemen şimdi! Her şeyi bir anda bitirecek kadar güçlüsünüz. Peki, şimdiye kadar yaşadığınız her şeyi bir anda silebilecek kadar güçlü müsünüz? Varsın; arkanızda kalanlar, sizin için üzülecek çok insan olsun. Siz o kadar güçlüsünüz ki onları da bir anda silebilirsiniz. Hemen şimdi! Hayatın pilini her an çıkarabilecek kadar güçlüyüz. Peki bunu yaparsak şayet bu, yaşama yenildiğimiz için olmaz mı? Ne gücü? Yazılanı değiştirebiliriz fakat aynı raylarda gidiyoruz. Doğrusu ya, zor gelecektir…