Uyanmanın bir bedeli vardı bundan emindim artık.
Doğarken ağlayan her canlı için her gün uyanmak, defalarca doğmak ve bir daha hiç ağlayamamak gibi bir şeydi.
Hiç yağmasın diye bulutları ayırdık yağmurlardan, gözyaşlarımızdan buğuyu çektik aldık.
Gözlerimizden zamanında akmayı başaramayan her damla yaş birer taş gibi serildi yüreğimizin yollarına.
Uyuduk, uyandık dolandık durduk, yorulduk yine yorulduk…
İnsandık, güldük kahkahalarca sahtelik taşıdık, sonra buna en çok biz inandık.
Her sabah bir kere daha uyandık, bazen uyanıkken uyuduk hatta uyurken uyandık hemde mışıl mışıl uyurken.
Ama hep bedel ödedik. Hiç kaçamadık sabahın güneşinden ve hiç kovamadık akşam saatlerini.
Aldık koynumuza geceyi sabahlık gibi giydik üzerimize gündüzü. Bazen üşüdük güneş tepemizdeyken, hatta terlediğimiz de oldu havanın en soğuk olduğu anlarda.
Oysa uyanmak istedik sadece,sevimli sabah saatlerini kaybetmiş şu dünyada.
Uyanmak için bir bedel ödemeyeceğimiz sabahlara uyanmamız ümidiyle vesselam…

Bu İçeriğe Emojiyle Tepki Ver
Çok Kızdım
Çok Kızdım
0
Tebrikler
Tebrikler
0
Aşık Oldum
Aşık Oldum
0
Aşırı Duygusal
Aşırı Duygusal
0
Wuuuu
Wuuuu
0
Çok Komik
Çok Komik
0

Bir yanıt yazın