1- Ama yine de şunu bilmelisin ki: şüphesiz kırgınlıklarımın içinde en büyüğü sanaydı. Çünkü -Allah var- en çok da seni sevmiştim. Kelimelerimin, son baharda herhangi bir yalnızlık ağacında kalan yapraklar gibi tükenişi bundan kaynaklanıyor olsa gerek. Korkuyorum, eskiden seni yazmak için kelime yetiremezken şimdi ezberimdeki kelimeler bile dökülmeye çekiniyor. Sana tükeniyor kelimlerim. Özür dilemek borcumdur…
2- Ölüm var ama bir bebek doğdu.
Çiçek soldu ama bir fidan diktiler.
Kalbim bir yaz ortasında dondu.
Mevsimler oydu, yıllar oydu, saat onu gösteriyordu.
Sonra kelimlerim ve duygularım,
Birer birer öldüler…
3- Hayır, kimse ölmesin. Ya da önce ben öleyim. Beni görmeye gelmesinler. Ben de onları görmeyeyim. Sonra onlara ne derim? Kimse beni gömmesin de. Bir de bana üzülmesinler. Mezarıma karanfil getirmesinler. Karanfiller ölmesin …