EVDEKİ YALNIZLIK

Neyi kaybettiğini bazen geç anlarsın. Geriye dönüp baktığımda, aynı masada oturup ekmeğini, sıcak yemeğini paylaştığının sandalyesi boş olması sessizliğin hakim olması, bazende televizyon kumandası için yapılan karşılıklı atışmalardan ve yatağının soğuk yüzüyle karşılaşmanın nefesine tutunup kollarını yorgan misali sarılan ellerin boş kalması kafaya dank eder. Şimdi geriye dönmeye kalkamam. Beraber yürüdüğümüz yolları kirlettim. Hiçbir şey bu kadar zor olmamıştı. İliklerime kadar tüm hücrelerimle onu istemem. Sana gösterdiğim çabalar suya yazılmış yazılar misali anlık mutluluklar yaşatıp kayboluyor. Derinlere dalamam. Kalbime kazıdım. Bileklerimde kesik izleri şimdi. Aynalara bakamam nefretimi saçamam yansıtamam. Bu sevdaya fazlası zarar. O dallara tutunamam hangi ağaç dalını uzatır ki bana… Başka bir kapıya gidemem.Sevgi dileyemem bu kalbe değmez. Gözlerine, yüzüne bakamam o masumluğuna bu günahkârın gözleri değmesin.Ben çürümeye tutuldum. Sen kaç sevgilim beni kendinden kurtar. Sen ki dağların zirvesinde kuşlar misali uçmaya layıksın kanatlarında özgürlüğün ruhu bense sürgün…