İçimde büyük acılarla kaybolmaya meydan tutmuş bir genç yatıyor. İzlemek, resmetmek, insanları düşünmek hiçbir zaman bu kadar ağır olmamıştı. Geçmişten günümüze gelen giden herkesi, ülke gündeminde ve olaylarında yer edinmiş kimseleri izliyorum, aslında anlamaya çalışıyorum. Ama yok, hepsi birbirinden farklı meseleler etrafında birleşmiş sadece kendilerinin haklı olduğu bir ütopya çerçevesinde fikir beyan etmektedirler. Yüz yıllık bir cumhuriyet var karşımda diğer medeniyetlere göre kısa bir zaman diyebilirim, araştırıyorum ve herkes haklı haksız olan bir kişi bile yok, ellerinden gelse Atatürk’e bile suç atarlar fakat kendilerinde suç bulmazlar. Hangi olaya baksak farklı tabirlere bürünmüş kendi ütopyalarından çıkmayıp bağıran insanlara rastlamaktayız.
Soruyorum bazen kendime. Bu ülkeye çıkar gözetmeksizin fayda sağlamış olan bir kişi bile yok mu ? Ben açıkçası kendimden utanıyorum ve ben siyasetçi veya devlet üzerinde o hiyerarşik yapıda yer edinmemiş bir kimseyim. Fakat buna rağmen başaramadığım her konu için utanç duyuyorum. Aslında o konular benim kişisel gelişimim ile ilgili olan gelecek düşüncelerim. Ama buna rağmen kendimi yıpratıyorum. Çünkü neden biliyor musun ? değişmesi gereken o kadar çok şey varken kendime yediremiyorum. İçimde yatan, kanı deli akan o çocuğu yitiriyorum. Ülkeme kazandıracağım kitaplarımı, eserlerimi, şiirlerimi -ne varsa artık- hepsini yetiştirip şu yüzyılda toprağa ulaşması beni öldürüyor. ben henüz yirmi yaşımdayken henüz geleceğimi göremiyorken. Bunları düşünüp kendimi yıpratıyorken.
NEDEN SİZ UTANMIYOR, KENDİNİZİ YIPRATMIYORSUNUZ ?