Ben bugün bir hastane odasında derin uykuda bir hasta ile tanıştım. Şanslı olan O’muydu yoksa ben mi, bilemedim? İnsan uyurken her şeyi unutur mu acaba? İç yangınını, hayattan kopuşlarını, üzüntülerini, sevinçlerini ve kahkahalarını…
Birden gözüm yanı başında ki mavi kemana takıldı, uyku halindeyken bile yanından ayırmadığı o keman neler anlatıyordu kim bilir. Ona bakarken yaşadığı acıları, kalp kırıklarını, anlamsız bir hayat telaşında çekişmeleri ve anıları gözümün önünden bir film şeridi gibi geçip gitti. Hiç tanımadığım bir insanın dünyasının içine daldım o odada.
Yanına oturdum, önce derin bir nefes aldım yatanın aksine, gözlerimi kapatıp onunla konuşmak beni yargılamayacak, sorgulamayacak birisine tüm dertlerimi, yaşadığım, yaşayamadığım ne varsa ona anlatmak, kurduğum hayallerim ile dalga geçmeyecek olana sığınmak istedim.
Birde o kemanın hikayesini sormak! Biz insancıklar hep en olmadık olanı merak eder, arzular ya o hesap işte. Ve ben orada beni anlattım bir yabancıya…
Gözümü açtığımda o karşıda ki ağacın dalından yere düşen yaprağı süzülürken gördüm. Sonbahar da yere düşen bir yaprağın çıkardığı ses ile, ilkbahar da çıkan ses başkadır, ne tuhaf.
Ya kışın karın üstünde bir çığ tanesi kadar yankı bulamazken zaman hızla akıp ellerimizin arasından kayıp giderken ve yüreğimiz kuş tüyünden sığınaklara hapsolmuşken o hayatı yaşamak, o hepsinden farklı hali; dile getirmek. Bunu düşünmek bile bir soyutluk halini somut olma haline getirmek değil de nedir? Onu da sordum yeni sırdaşıma. Cevaplarım o boşlukta çarpıp sekerek bana geri döndü, Hava da asılı kalarak beni, o oda da takılı halde bıraksa da her şeyi karşımdaki aynaya bakarak anlattım.
Bilemiyorum şimdi yaşamak mı zor, yaşatmak mı? Hayalleri acıları, aşkı?
Bu düşünceler ile ayrıldım o odadan, içimde ki yaratma sürecini bir başkası üzerinden anlatarak ve sorgulayarak çıkıp gittim yalnızlığıma. Elimde o mavi kemanla…