NEDEN

Seviyoruz diye midir bu matem?
Ölüyoruz avuç avuç düşercesine toprağa.
Heybetli sevişlerimizden midir acılarımız?

Giderek büyüyor, büyükçe azalıyor, kayboluyor, bulunuyor, bulundukça var oluyor, bir sızısı kalıyor bedenimde. Beden bu aşkın gölgesinde hiç var olmamışçasına yok oluyor.
Amansızca dokunuyor sensizliğin rüzgarı yanaklarıma. Bir el hissediyorum bütün hislerden yoksun olduğum anlarda.
Değmemişken ellerin ellerime nasıl bir sızısın sen?
Nasıl bir yüksün omuzlarıma?
Öyle ki bazen gökyüzüne ağır gelen bulutlarda görüyorum yükümlülüğünü, hüküm sürücülüğünü.
Bir neden arıyorum nedensizliklerle boğuşurcasına, bulduğum tek cevap derin bir duvar boşluğunda can çekişen varlığım…