BİR ADAMIN ÖYKÜSÜ

Aşık muzdarip
Kanat kırık
Ben yarım büklümüm işte
Teller ördün çelikten
Çok severdim
İnanmaz, yadırgardın.
Kuşları son kez öksüz bıraktın
Düşler asılı kaldı çaputlu ağaçlarda
Bir cenk var göğsümde,
Kanlı bir öykü var.
Yazarını öldüren kahraman
Yüreğinde ki kanı temizleyebilir mi?
Balkonda ki kavanozu bu dizeler kırdı.
Çatıdan sarkan buzlar, doğan güneş
Ve akan kirli kan,
Kirliydi sözler.
Kayığı yakan kafeste mi boğulur
Dereyi geçen gökte mi vurulur.
Bilemem,
Vakit ermişti, kahvehaneler sessiz,
Öldürücü darbeleri indirmişti çehremize.
Yasımızı tutuyordu ters açan laleler,
Bugün mü? Yarın mı?
Artık kimin umrunda
Endemik sevdalar.
Kısacası şu ; benim hikayemin sayfasını kopardılar.
Uçuşup gitti yıllarca yazdığım sayfa.
Kim bilir belki de bir martının ağzında
Mavi bir şişe kara gül çağrıştırır
Kumlu bir testi ölüm getirir..
Kim bilir belkide bir sırtlanın dişlerinde..
Ben ise bir tesadüfün ücrasında,
Kapımda icralık ruhlar.
Yalan yanlış safir bir göz,
Alamayacak artık beni uykumdan.
Kanlı dersin bir metot’u bu
Kirlenmiş sayfaların
Görünmeyen yazısı bu..
Kendinden bile vazgeçen bir adamın öyküsü bu,
Vakit ermişti, taze yeşil papatyalar
Doğuyordu kapısız gönüllere..
Bir kadeh devir
Rüyam bitmişti zaten.