EN BÜYÜK TUTKUM “YAZMAK”

Başlamak, bütün mesele ilk adımı atmak. En büyük ve tek engelin aslında kendim olduğunu biliyorum. Mükemmeliyetçiliğim ve dahası, yazarlığa olan tutkumun gözümde büyümesi bu yolu benim için imkansız kılıyordu. Önceden kalemi elime alır almaz yüreğimden dökülen sözcükler artık yoklardı. Belki de kaybolmuş, onları bulmamı bekliyorlardı. Ne yapmam gerektiğini biliyordum, insanın en büyük savaşının kendiyle olduğunu da, tıpkı savaştığım gibi şimdi. Bir şeyler eksik ya da fazlaydı. Benliğimden iyice uzaklaşmıştım. Yıllar boyu ruhumu besleyen ve varlığımın sebebi olduğuna inandığım bu tutku, ona ulaşamadıkça beni kendi içimde tutsak etmişti. Yazarlığa ve kitaplara olan hayranlığım o kadar büyümüştü ki artık onlara aşağıdan bakıyordum. Ulaşılmaz, büyüleyici, kusursuz bir sanattı bu benim için. Oysa sanat insanın ruhunu besler, insan da sanatı. Aynaya bakınca tam karşımda olmalı, pencereden bakınca komşum. O dağların zirvesinde, bense tepeden belli belirsiz görünen bir nokta olmamalıyım. Yazmaktan değil, kendim olamamaktan korkmalıyım. Ve kendimi bulabilmek için yazmam gerektiğini unutmayacağım. Hayallerinizin gözünüzde büyümesine izin vermeyin, onlara ulaşın ve onlarla büyüyün. Kesinlikle uymanız gereken bir tavsiye isteyecek olursanız, buyurun: Sadece yapın!