TEKRAR

Kafamı koyduğum yastıktan bir gün yüzümün kırışıklıklarıyla uyanacağım. Düşüncelerim de buruşur mu o zaman?
Korkuyorum…
Yaş almaktan, daha ilerisine hâkim olamamaktan, beni neyin beklediğini bilemeden beklemekten dahası kimsenin beni anlamak için kendini yormayacağı kadar yaşlanmaktan.
O an bu hayattan tam olarak ne anlamış olabileceğimi merak etmekteyim şimdiden. Kim tam olarak anlamış ki zaten hayatı?
Bakıyorum da hayatı biraz olsun anlayamadan ölen ne çok insan var. Hayal bile kuramadan ölenler, hayallerinin arasında ölüp gidenler, çiçeğine son kez su veremeden ölenler, koca bir yaz baharı bekleyip son bahara kavuşamadan yitip gidenler…
Ne acı ki her birimiz birbirimizin tekrarıyız. Değişen tek şeyin zamandan, insani huylardan başka bir şey olmadığının farkındayım artık.
Şimdiye kadar sahip olduğum yüzümün sadece bana ait olduğunu biliyorum fakat sahip olduğum bu ruha bu hislere benden önce yaşayan bir insanın da sahip olmuş olabileceği geliyor aklıma. Belki de ben başka bir yüzle başka bir bedenle, ruhen tıpkı benim gibi olan bir insanın tekrarıyımdır…