Akşam üstleri, kendimi bir şehirde kaybediyorum.
İnsanlar, evler ve ağaçlar sırtıma yükleniyor.
Akşam üstleri, kırılan bir dal gibiyim.
İçimde güneşler doğuyor insanları tanıyamıyorum.
Kalbi incinmiş, karanlığı seven,
bir Kadıköy’dür ruhum
Kadıköy’e gelmesem
Seni görmesem
Ve aynalar parçalanmasa
içimde
Akşam üstlerini böyle sevmezdim.
Tanrım! Geceleri neden bütün gözler ağlar?
Ve neden ellerimiz çiçek yerine balta taşıyor.
Tanrım! Bütün akşamüstleri
Yazgılar neden gülmeyi unutur?
Tanrım! Kendimi kaybediyorum.
İnsanlar, ağaçlar ve evler sırtıma yükleniyor.
Kalbi incinmiş bir Kadıköy’dür, ruhum.
Kadıköy’e gelmesem
Seni görmesem
Ve aynalar parçalanmasa içimde
Akşam üstlerini böyle sevmezdim.
Bu İçeriğe Emojiyle Tepki Ver
Çok Kızdım
0
Tebrikler
0
Aşık Oldum
0
Aşırı Duygusal
0
Wuuuu
0
Çok Komik
0
Kaleminize sağlık
Teşekkür ederim