Çevremdekiler tarafından sürekli başka şeylere tercih edildiğimi biliyordum.Tek başıma bulduğum küçük mutluluklar büyüdüğüm için artık yetmez hale gelmişti…
Kurduğum arkadaşlıklar içi boş bir fıçıdan ibaretti. Çünkü insanların yalanlarına ve sahteliğine hiç bir zaman katlanamadım.Benim anlayışım onların bahsettiği bir çok anlayıştan farklıydı. Çıkar uğruna gülümseyip gülücükler dağıtamadım mesela.İlk yanlışlarında affedip olur öyle diyemedim. Görmezden gelebildiğim çoğu şey çok sevdiğimdendi. Ama unutmuş gibi yapıp devam etmedim. Söylendim, darıldım, konuşmadım, uzak kaldım ve yalnızlığı seçtim.
İlk başta severek, art niyetsiz olduğu gibi yaklaşıyorsun. Kötü mü değil mi düşünmeden sevdiğin için kim olduğu önemli olmuyor. Sonra bir şey yapıyor herkesin yaptığı bir şey , diyorsun sen de mi ya sen de mi? Sonra tamam diyorsun bekle.. Seviyorsun bir kere yaptı diye hemen konuşmamazlık yapma devam ediyor sonra. Ama sen bir yanlışı görmezden gelecek biri değilsin ki ?
Seviyorum diyorsun. Sonra üst üste oluyor her şey.
Sevgi mi ?
Bu saçma sapan hissettiğin şeyler mi?
Bir duruyorum önce, kalbim dayanabilir misin diyorum? Dayanamam diyor!
Devam etmeye çalışıyorum kendim olabilmek için savaşırken. Sonra bakıyorum ne kadar kendimsem o kadar insan kaybetmişim.
Hak vermiyor değilim bazen hayat yeterince yorucu benimle mi uğraşacaklar diyorum, ben uğraşmazdım. Sonra bakıyorum yine kalbim unutmuyor ne yapılanı, ne yapılmayanı…
Güzel seviyorum çünkü , kendimden bile önde tutuyorum sevdiğim insanları.
Biri şey yazmıştı böyle güzel sevme üzerler seni. Üzülüyorum , üzülüyorum da benim üzüldüğümü gören soran yok. Ben bile farketmiyorum aslında. İşte böyle bir başıma bir şeyler yazarken buluyorum kendimi.
Ağlasam rahatlayacağım belki ama onu da doğru dürüst beceremiyorum ki.
Sevmeyeceğim dediğim de bile seven insanım ben, unuturum dediğim de uzun süre hatırlamak için her şeyi saklayan.
Her insanın hayatıma bir şeyleri göstermek için girdiğini düşünen. Ama en sonunda katlanılamayan.
Bir süre sonra insanlar hayatına devam ediyor.
Çok sevmiştim ya da çok özledim diyorlar arkamdan.
Ama hiç biri yeterince savaşamıyorlar aslında.
Ben bile kendimle savaşamazken onların savaşabilmesi mucize olmaz mıydı?