Biliyor musun? Ben kendime küsüm. Fakat öyle çocukça bir naz yapma değil bu. Mesela ben kendimi güzel olan hiçbir şeye yakıştıramıyorum. Güzel olan hiçbir şey de bana yakışmıyor. Baksana ellerime, her tarafı yaralarla dolu. Bana da ancak yaralar yakışırdı zaten.
Gözlerimin altındaki, bedenimdeki morlukları da kendime yakıştırıyorum. Renklenmişim gibi hissettiriyor. Sonra hiçbir güzel duyguya ev olamıyorum. Olmuyorum. Hepsinin üzerine yıkılır duvarlarım, biliyorum.
Bazen de şu kapının dibinde ağlayan çocukluğuma şahit oluyorum. Onu yerden kaldırmak “bütün güzellikler yakışır sana.” diyebilmek istiyorum. Çocukluğuma uzanan parmaklarım, onun tenine her değdiğinde oluk oluk kanayan bir yara açıyor.
Bak, yeni yaralar açtım onun bedenine. gördün mü? Ben iyi biri değilim. Her güzel şeyi mahveder, her çiçeği soldurur, her şiirimi yakarım ben. Güzel olan bir şeyle adımı yan yana dâhi getiremem.