Kolay olmadı Baba…
Senden sonrası hiç kolay olmadı.
Gördüğün, bildiğin, tanıdığın yaralarımın yanına bin yara eklendi.
En büyüğü de sendin.
Ki sen; yaralarımı saran, yaralarımdan öpendin benim. Sonra en büyük yara oldun.
Senden sonra düştüğüm o boşluktan tekrar tutunamadım.
Kolay olmadı senden sonrası..
Sabahları uyanması, geceleri uyuması kolay olmadı.
Geceleri sen nöbetlerim uyutmadı, sabahları sessizliğin sancısı uyandırdı.
Günler bana uzun süre aymadı, gecelerim iyi olmadı.
Bir şarkı, bir söz, duvardaki saat, kaldırımın kırık taşı bile acıttı canımı baba.
Saatin tik tak sesini dinledim günlerce, yelkovanla akrebi izledim boş gözlerle.
Hangi gün, hangi ay, hangi mevsimdi bilmiyorum.
Senden sonrası bana hep sonbahardı baba…
Kolay olmadı…
Hergün bir haber, bir umut, bin yıkım yaşaması hiç kolay olmadı.
Beklemesi, savaşması, yenilmesi, unutması hiç kolay olmadı…
Çok zaman geçti. Çok.
Altmış ay, binsekizyüzyirmialtı gün, yirmi mevsim sonrası alıştım.
Senden sonra ben aynı kalmadım baba..
Hevesim, heyecanım, gülüşüm azaldı.
Beklentilerim azaldı, mutsuzluğum çoğaldı.
Seninle birlikte bir devirde bitti..
Sen benim içimdeki çocuğun rengarenk uçurtmasıydın.
Bir kez uçup gittin ellerimden, bir daha hiçbir uçurtmayı tutmadım ve hiçbir uçurtmanın peşinden koşmadım.
Senden sonra renklerimi kaybettim ve sadece gri ile siyahı sevdim.
Kolay olmadı baba…
Yıllarca kurduğum hayalleri, bir günde asıp idam etmesi hiç kolay olmadı…
Ben seni yüreğimde çoktan öldürdüm baba!