DEVRİK BIR KADER

Kuytu bir ahmaklığın kendisiyim artık
Etrafım mayın tarlaları ile çevrili sanki
Yaşıyorum ne fayda
Yaşamak onarırdı hani insanı
İlerliyor bendeki bu hastalık
Ölümü beklemiyorum, geleceği yok çünkü.
Beynimde ki bu harp beni yeterince zehirliyor.
Kendim olmaktan çıkıyorum
Bir siyahlık nüks ediyor bilincime
Ve ben ayı izliyorum
Ne saçma.
Ne saçma değil mi?
Yüreğim neyi hissetti acaba,
Günlerce sızlayıp durdu.
Uzaklardan yorgun bir ses mi duydu
Yoksa kapısına ihanet mi vuruldu..
Sızlayıp durdu işte..
Sokağın köşesinde annemin gölgesi beliriyor
Sonra babamın sesi
Hayatın artık yok neşesi..
Devrik bir kadere düşeş atılıyor zarlarımız,
Kıyı boyumu aşıyor.
Cebimdeki köstekli saat durmak üzeri
Nehir geceye soyunuyor
Evler tek tek ışıklarını söndürüyor
Heyhat diyorum kendim için
Mayınlar patlıyor teker teker
Hayal satıyorum kese kağıtlarına
Karalayıp çiziyorlar yine hakkımda.
Olsun, çünkü bitkinliğim hat safhada.
Solduğum hava bile bakmıyor yüzüme
O bile bilmiyor kendi yasımı tuttuğumu
Belirsizlikler arasında sıyrılıp gideceğim
Ateş beni azad edecek küllerime.