SEVMELER, SAHİPLENMELER, İSTEMELER

 Neden sevenler kavuşamaz derler?Neden “Allah der ki: Kimi benden daha çok seversen onu senden alırım der”. Derler?Neden acı en çok sevmekten çıkar?Neden sevmek bu kadar acıtır?Halbuki sevmek o kadar masumken?Cevaplarını vereyim:Hepimizin de bildiği ve dediği cümledir aslında merak ettiğimiz çoğu soruların cevabı: “Her şeyin azı yarar çoğu zarardır” çok sevmek taparcasına sevmeye girer halbuki tapmak Allah’a mahsustur. “Allah der ki, kimi benden çok seversen onu senden alırım. Ve ekler; onsuz yaşayamam deme, seni onsuzda yaşatırım.”Canımdan çok seviyorum dediğimizde imtihanımıza seslenmiş oluruz. İmtihanımız istemediklerimizi, sahiplenmediklerimizi ne yapsın ki!? İstediği sahiplenipte kaybetmekten korktuğumuz şeylerden bizi sınayıp canımızı acıtarak, bizim ne yapabileceğimizi görmek. Sınansakta en kaybetmek istemediklerimizden, yine de fark edemeyiz!Her seferinde ise Tabarcasına sevip sahiplenmeye devam ederiz.Nedeni ise: Fark etmediğimiz içindir.Rabbimiz bizi sevipte sahiplendiklerimizle ve en istediklerimizle sınamaktan vazgeçmez!Can yücelin de dediği gibi: “Çok sevmezsen, çok acımazsın. Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. Senin değillermiş gibi davranacaksın. Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.”Çünkü korktuklarından, en sevdiklerinden elbet bir gün sınanırsın.Sevmek diyorum ama sevmek ile taparcasına sevip sahiplenmeyi karıştırmamak gerekiyor.Biz sevgi sanarız halbuki taparcasına sevip sahiplenmektir. Arasındaki farkı görmemek için kör olmak gerekir.  Tabarcasına sevip sahiplenmeye devam etmemizin nedeni ise farkı halen göremememizdir.Kimi de taparcasına sevdiğini dile getirir, sahiplendiğini de kabullenir ama hep ondan sınandığı halde yine de nedenini fark edememiştir. Sonuç olarak iki tarafta fark etmeden yola devam etmişlerdir.Hiçbir şeyi fark etmeyecek kadar körelmemek ve Acı çekmemek için çözüm ne midir:Allahtan başka kimseyi ya da hiçbir şeyi taparcasına sevip sahiplenmemek!..Çünkü sevmektir en çok acıtan şey! Ve korkularımız elbet bir gün başımıza gelir. korkacak kadar sevmeyelim ki başımıza gelmesin. En  sevipte sahiplendiklerimiz değil midir bizi korkutan; korktuğumuz başımıza gelince de canımızı acıtabilen. Tabarcasına Sevdiklerimizden ise ya imtihan ediliriz ya da sevginin dozunu kaçırdığımız için sevdiklerimizi kaçırız. Kaçan kovalanır arkadaş.Can yücelin de dedigi gibi: “ O daha az severse kırılırsın ve zaten genellikle o daha az sever seni, senin onu sevdiğinden.”Çok sevipte sahiplenmediklerimiz korkutabilir mi yok oluşları bizi!? Sahiplenmediklerimiz canımızı acıtıpta, gözyaşı döktürebilir mi bize!?Aşkın gözü kördür derler ya hani tabarca sevip sahiplenirsek eğer gerçeklere de kör oluruz! ve tabarcasına sevipte sahiplendiklerimizdir sadece bizi köreltebilen. Haticeye değil neticeye bakılırsa: Her helükarda hep üzülürürüz ya tabarcasına sevdiklerimiz tarafından ya da rabbimin tabarcasına sevdiklerimiz tarafından sınanmamızı istemesinden. Sevdiklerimiz üzerse kendin ettin kendin buldun çok sevmeseydin de görseydin gerçekleri der; Sevdiklerimiz üzmezse ve karşılıklı tabarcasına sevip sahiplenme olursa da imtihanın tam yeri deyip elimizden almaya gelir. Ya alır ya da almamak için mücadele etmemizi ister. Canımızı acıtan değil midir imtihan!? Gerçek yüzümüzün belli olması için korktuklarımızın başımıza gelmesi kaçınılmazdır. İşte o yüzden taparcasına sevdiklerimize sahiplendiklerimizden imtihan ediliriz. Sevmemek lazım o kadar kimseyi, sahiplenmemek lazım hiçbir şeyi!..kendimizi bile hatta hayatı da!Neden mi:Kendimizi taparcasına sevip sahiplenirsek bir gün sınanırız kolumuzdan, bacağımızdan…Hayatı tabarcasına sevip sahiplenirsek hayatta kalmayı! Yaşam mücadelesidir bizi sınayacak olan imtihan.Ölmeyi çok istersek ölemeyiz;Ölmek istemiyorum, asla istemiyorum! Yaşamayı çok seviyorum deyip hayatı sahiplenirsekte ölümdür bizi korkutmaya gelecek imtihan. En çok yaşamayı isteyipte yaşayamayan o kadar çok insan tanıdım ki şimdi aramızda olmayan, o imtihanın istediği mücadeleyi kaldıramayan.Sevelim tabii ki sevelim, isteyelimde. Sevmeyelim, istemeyelim demiyorum! Ben sadece dozunu kaçırmadan, sahiplenmeden!.. olmama ihtimalini düşünerek sevmemiz gerektiğini söylüyorum çünkü canımızı gereğinden fazla acıtır gereğinden fazla sevmek. Masum bir şeydir sevmek sevilmek çokta güzeldir sevmeyi yürekten hissedebilmek fakat dozunu kaçırmadan hissedersek o sevgi canımızı yakmaz aksi halde canımız çok acır sevgi tarafından. Çünkü sevgi dozunu kaçırdığımız için masumiyetini yitirir. Her şeyin fazlası zarardır zarar!Yani aslında Allah’ın bize verdiği masaj şudur:Tapmak sadece allaha mahsustur bilmiyorsan bildiririm, bilmemekle ısrar edersen de sana bildirdiğimi fark etmemen senin zararına olacaktır. Sen bilirsin!  Elinden almaya devam ederim.Neye sahiplenirsen sahiplen hiçbir şey senin değildir. Sen sadece dünyaya sınanmak için geldin. Canımızı acıtanın nedeni işte o yüzden hep sevgiden çıkar.Bundan sonra ne mi yapmak lazım:Dozunu kaçırdığımız sevgiyi azaltmak daha da kaçırmamak!Yani Can Yücelin bu sözlerini dikatte almak:Çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi hem de senin kalacakmış gibi hayat. İlişik yaşayacaksın, ucundan tutarak.