Dolduğumu hissediyorum, kafamın içindeki düşüncelerle boğuştuğumu, artık ayağa kalkacak gücüm olmadığınıı..
Oysa güçlü kadındım ben, hayat bana bin kere kapısını kapatsa da her seferinde ayağa kalkmayi öğrenen kadın.. Şimdi ne oldu bana, neden nefes alamadığımi hissediyorum, neden odanın içi beni boğuyormuş gibi, sıkıştırıyormuş gibi..
Ne oldu kendi kendime verdiğim sözler, ne oldu o güclü kadına, hani hiçbir şey onu deviremezdi. Oysa şimdi küçücük kız çocuğu olmuş, sevilmeyi bekleyen, elinin tutulmasını bekleyen aciz birine dönüşmüş.
Umudun bittiği yer burası mı? Eğer burasıysa korkuyorum. Benim hiç umudum bitmezdi ama artık korkuyorum. Kendi kendime sığamamaktan, düşersem kalkamamaktan korkuyorum.
Biliyorum kimse gelmeyecek kimse o küçük kızın elini tutmayacak, o küçük kız tek başına kalkacak her zamanki gibi o yerden ama bu sefer o gücü bulamıyor kendinde.. Umudu bitmiş, tükenmiş, kendine olan inancını bile yitirmiş..
Sonunu artık bilmediğim bir karanlıkta boğulmaktan korkarken , şuan kendimi o karanlıkta bulmanın acısıyla yüzleşiyorum.
Çok geliyor artık, çok fazla birikiyor her şey, nefes bile aldırmayan hayatta, nasıl kalkacağımı bilemediğim bir yoldayım. Affet beni küçük kız, bu sefer tek başımıza kalkabileceğimizi sanmıyorum. Beraber bu karanlık bizi nereye sürüklerse oraya gideceğiz..