YARIM KALAN HİKÂYE

    Yarım kalan bir hikayenin savrulmuş olan umutlarını yazıyorum şu an. Paramparça ve darmadağınık olan cam parçacıkları kırıntılarını topluyorum adeta. Nasıl  tek tek toplayıp birleştireceğimi  kestiremiyorum. Ne  yazarım ne de şair... Üstünü tamamlamaya çalışırsam bambaşka bir hikaye çıkar  karşıma. Oysa ne güzel başlamıştı yarım kalan bu hikaye. Her şeyin bir sonu vardı ama bunun sonu olmayacak gibi. Çünkü devamı yokki sonu gelebilsin.
  Devamı olmayan bir şeyin sonu olur mu hiç?        
  Halbuki bütün çabalarım güzel bir sonla bitirmekti bu hikayeyi. Çıkılmaz bir yolla girmişim işte, geriye dönüş olmayan... Yarım kalan, yok olan hayalleri tekrardan diriltmeye yeltenmem takdire şahan. Belki  olması gereken bir sonla bitmeyecek  bu hikaye. Ama ben parmaklarımın arasına kalemi almışken bu hikayeyi bütün zorluklara rağmen bir şekilde tamamlayıp nihayete erdireceğim.
    Yarım kalmasın, yarım kalan her şey boynu bükük bir çocuk gibi... Ve ben ne zaman öyle bir çocuk görsem  boynum bükülür, dilim tutulur, ayaklarım beni taşımaz olur. Bir heykel gibi olur, dururum. Sadece gözlerimdeki yaşlarda sel olurum. Yarım kalmasın, çünkü yarım kalan her şey tamamlamayı bekler bir ömür boyu...