CAM KIRIKLARI

Saat gece yarısı ve ben yine aldım elime kağıdı kalemi. “Gözün aydın, sevin gayrı” diyor arka fonda çalan şarkıda.
Elimde sigaram, ruhumda sızı…
Uyuyamıyorum yine bu gece. Uyumak ve bir daha hiç uyanmamak istiyorum. Yüreğim yaralı bir ceylan gibi çırpınıyor hala.
Akma diyorum gözümden gelen iki damla yaşa, akma!
Belli etme kimsesizliğini, çaresizliğini.
Sus ve bir daha asla konuşma!
Konuşma ki kanamasın yaraların..
Acıların dillenip çarpmasın yüzüne bir tokat gibi.
Konuşma ki, hatırlama geçmişe dair ne varsa.
Konuşma ki, acı çektirme kendine.
Boğazım düğümleniyor yine. Haykırmak, bağırmak, duyurmak istiyorum çığlıklarımı herkese…
Ama boğazıma dolan cam kırıkları izin vermiyor bana.
Konuştukça batıyor, battıkça kanatıyor.
Kanadıkça da daha çok acıtıyor…
Bir uçurum kenarında, tutanacak el arıyorum. Etrafıma baktığımda ise gördüğüm koca bir boşluk…