ACI TOPRAK

Kocaman buğday tarlasında savurdu saçlarını kadın. Derin bir soluk aldı. Bedenini rüzgara bıraktı. “Saçların kadar olsun mutluluğun” demişlerdi bir gün. İşte o günden beridir makas görmemişti bir teli. Sırf biraz mutlu olabilmek için beline kadar indirmişti. Lakin hayat ona büyük oyunlar oynayıp gözlerine hüznü sindirmişti. Adı Dilber’di. Adının hakkını da vermişti. Çok güzeldi. Acı kahve gözleri, derin gülüşü ve bir de gülleri solmuş bir bahçenin kırgınlığı vardı gönlünde. Gözünden yaş, gönlünden sızı eksik olmamıştı. Dilber oyunu kaybetmişti. Parmaklarını dokundurdu her sümbül tanesine. “Acımı dindir Yarabbi” diye haykırdı dudakları. Gözünden acı kahve bir damla düştü toprağa. Toprak irkildi, kül oldu bir anda. “Ben bu yükü taşıyamam” der gibi. Yaşar Kemal demişti hani “Toprak oldum da dayandım” diye. Bu acıya toprak bile dayanamıyordu.